Śnieg

Lubię chodzić po śniegu. Szczególnie wtedy, gdy dopiero co napada. Uwielbiam też, gdy na wydeptanych ścieżkach mocno skrzypi  pod butami ,  a okna w domach są pomalowane w bajkowo-białe esy floresy. Niezbity dowód na to, że i mróz wszedł do  gry.

I takie zimy  pamiętam z dzieciństwa spędzonego w górach (niskich bo niskich, ale zawsze  górach).

Dzisiaj irytują mnie niezmiernie, chodniki odgarnięte do samych  szarych płytek... albo, posypane piaskiem ślizgawki na alejce. Któż z nas nie pamięta jaką frajdą jest móc ślizgać się na butach. Dla tych co nie lubią przecież zostaje całe 3/4 szerokości. chodnika. Do szału doprowadza mnie natomiast posypywanie ich solą. Razem ze śniegiem tworzy  ona obrzydliwą szaro-burą bryję, po której chodzenie przypomina taniec na linie. I to po pijaku. Dwa do przodu trzy do tyłu.  Obuwie po takim dłuższym marszu najczęściej nadaje się do wyrzucenia. Czasem uda się zapastować obrzydliwe białe, nieregularne smugi. Ale i spod pasty widać że tam są.

Zimą czarne mają być tylko jezdnie. Cała reszta powinna tonąć w nieskazitelnej bieli.